Książka powstała w kontrze do kultury patriarchalnej, w którą wszyscy jesteśmy uwikłani. Choć z pozoru wydawać by się mogło, że w tej kulturze ogólnie nie ma wiele złego, to jednak pewne schematy i wzorce zachowań wdrukowują się na stałe w naszą podświadomość, powodując nasze późniejsze problemy – z postrzeganiem siebie, mężczyzn, kobiet, relacji. Paulina Klepacz, Aleksandra Nowak i Kamila Raczyńska-Chomyn poprzez swoją książkę Dziwki, zdziry, szmaty chciały pokazać społeczeństwu, że możliwa jest też inna droga – akceptacji, zgody na seksualność i przede wszystkim zgody na bycie sobą – taką, jaką chcę być, a nie jaką chcą mnie widzieć inni.
Choć Polki mogą żyć (w miarę) bezpiecznie, posiadając prawo do samostanowienia i samorealizacji, to jednak nadal poprzez brak rzetelnej edukacji seksualnej i na skutek wspomnianej kultury patriarchalnej kobiecość postrzegana jest w pewien specyficzny sposób, a kobieta, oceniana na każdym kroku przez pryzmat utartych przekonań, często poraniona w środku i niepewna siebie, dostosowuje się do społecznych oczekiwań, mimo że we wnętrzu jest im przeciwna. Temu właśnie przyglądają się autorki. Wskazują, jak patriarchalna kultura doprowadziła do przemocy seksualnej wobec kobiet i do różnych traumatycznych doświadczeń – które poznajemy w wywiadach przedstawionych w książce.
Brak argumentów? Zawstydź kogoś
Cała książka Dziwki zdziry… obraca się wokół terminu slut-shaming, co oznacza zawstydzanie seksualnością. Kobiety spotykają się z tym właściwie na co dzień. Gdy ktoś nie ma innych argumentów, krytykuje a to wygląd, a to ubiór – wszystko po to, aby udowodnić kobietom, gdzie jest ich miejsce. Jak minispódniczka, to na pewno dziwka. Jak obcisła sukienka, to na pewno głupia, więc gdzie ona z takim ciałem pcha się do udziału w konferencjach? Na pewno nie ma nic w głowie, skoro tak się ubiera! Zresztą w drugą stronę jest tak samo – golf, spódnica po kostki? Jakaś zakonnica, cnotka, świętojebliwa. Zawsze komuś coś nie będzie pasowało, zawsze znajdzie się ktoś, kto prowadzi slut-shaming wobec drugiej osoby. I o tym jest cały pierwszy rozdział książki. W nim czytelnicy znajdą wywiady z seksuolożkami, pracownicami seksualnymi oraz z anonimowym mężczyzną, który opisuje swoje doświadczenia z slut-shamingiem.
Madonna & ladacznica
Współczesne spojrzenie na slut-shaming zostało uzupełnione w drugim rozdziale o perspektywę historyczną i przegląd filmów, książek, sztuk, w których pojawia się właśnie zawstydzanie seksualnością oraz motyw Madonna – ladacznica. Bohaterkami wywiadów w tej części książki są kobiety kultury, które w życiu zawodowym stykają się właśnie z tym tematem. Następny rozdział wskazuje, jakie są skutki slut-shamingu, które dotykają nie tylko bezpośrednio daną osobę doświadczającą zawstydzenia, ale też całe społeczeństwo. Mowa między innymi o skutkach prawnych i politycznych.
Normalna kobieta & ambasadorka patriarchatu
Autorki za główny problem uznają przedmiotowe postrzeganie kobiet. Ale nie są temu winni tylko mężczyźni – właściwie robią to też kobiety kobietom. Matki swoim córkom, każąc im się szanować, wyglądać odpowiednio. Koleżanki swoim koleżankom, oceniając, czy warto zadawać się z taką, która wygląda jak szmata. Tak zwanych ambasadorek patriarchatu jest wszędzie wiele. To kobiety zwykle potulne, tak przywiązane do misiaczka, że wyzwolenie innej kobiety odbierają jako zagrożenie. Same nie są w stanie decydować o sobie, o tym, jakie chciałyby być. Krążą tylko jak satelity wokół ukochanego mężczyzny, zapominając o swojej autonomii. To te kobiety, które zdziwione pytają koleżanek „a chłopak ci tak pozwolił?” (np. wyjść samej na imprezę).
Opowieści o slut-shamingu
Książka Dziwki zdziry… ma skłonić czytelniczki do refleksji – czy ja również znam takie historie? Czy przydarzyło się mi – lub moim koleżankom – coś podobnego? Czy można coś z tym zrobić? Będę potrafiła zareagować, gdy mnie/kogoś spotka slut-shaming? Czy można jakoś zniwelować podwójne standardy wobec kobiet i mężczyzn? To też seria wywiadów, która pokaże kobietom, że mają prawo poszukiwać – aby zrozumieć siebie i swoją seksualność. Aby świadomie uznać, że wybiera się monogamię (lub nie). Aby zacząć kierować się wewnętrznym kompasem, a nie wciąż zwracać uwagę na oczekiwania innych.