Mała przerwa od książek popularnonaukowych – pora sięgnąć po klasykę. Tym razem klasykę typowo kobiecą, która każe nam marzyć o prawdziwej miłości. „Phi, to dobre dla nastolatek”? Ano, ale i tak czyta się całkiem przyjemnie. A nawet bardzo przyjemnie i szybko – choć książka ma ponad 360 stron. Jeśli ktoś wcześniej sięgnął po film – niech żałuje. Powieść jest tak ładnie pod względem psychologicznym zarysowana, że bohaterowie stają przed nami jak żywi. W mojej konkretyzacji pan Darcy jest blondynem, dlatego dobrze, że filmu jeszcze nie widziałam, rozwiałaby się cała zbudowana wizja. Skoro już wspomniałam o głównym bohaterze, to tytuł książki pewnie jest zupełnie jasny – chodzi oczywiście o Dumę i uprzedzenie Jane Austen, powieść napisaną przed 207 laty:).
Romans osadzony w XVIII/XIX wieku. Angielskie wiejskie realia zachwycają pięknymi krajobrazami, którymi przechadzamy się wraz z Elżbietą i piękną Jane. Widzimy rozchachane towarzystwo należące do rodziny Bennett – najmłodsze córki-trzpiotki, naiwną panią domu i gospodarza, dla którego najstarsze potomkinie są jedyną pociechą, bo tylko w nich nie widzi głupoty. Austen nie zabrakło weny do tego, aby wpleść w losy rodzinki trochę humoru – bawią zwłaszcza wypowiedzi pana Bennett, które są naszpikowane ironią i dystansem do życia. Wszystkie charaktery zbudowane są tak, że możemy od razu wyrobić sobie o nich zdanie – wprawdzie przez to mogą wydawać się nieco płaskie (może z wyjątkiem głównych męskich bohaterów – pana Darcy’ego oraz Bingleya, co do których działań nie zawsze możemy mieć pewność), ale nijak nie odbiera to radości z czytania. To książka według mnie prosta w odbiorze, nieco naiwna i sentymentalna, ale taki był w końcu angielski romantyzm.
Ale jeśli po przeczytaniu myślisz sobie, że chętnie przeczytałabyś o dalszych losach Elżbiety i pana Darcy’ego – to znaczy, że Jane Austen zrobiła wszystko jak należy. Napisała powieść, która wciąga, niezależnie od tego, w jakim wieku są jej czytelniczki;).