Rynek poradników jest tak rozbudowany, że każdy znajdzie na nim książkę, która pozwoli mu utwierdzić się we własnych przekonaniach, niezależnie od tego, czego one dotyczą. I tak właśnie wszystkie sukowate panny mogły dowiedzieć się, dlaczego mężczyźni kochają właśnie je (of course zołzy), a teraz wszystkie świadome swojej wartości damy, piastujące wysokie stanowiska, znudzone już singielstwem, mogą liczyć na to, że prędzej czy później znajdą się przed ołtarzem ślubnym, bo wiedzą już, Dlaczego inteligentni mężczyźni żenią się z inteligentnymi kobietami, o czym powiedziała im Christine B. Whelan, która jednak nie ma za wiele wspólnego z psychologią, bo na co dzień zajmuje się marketingiem, relacjami z konsumentami itd. Książka została wydana w 2006 roku, na rynku polskim zaś – w 2008 (za sprawą Domu Wydawniczego Rebis), w gruncie rzeczy badania w niej przeprowadzone są już przestarzałe, a poza tym i tak odnosiły się do społeczeństwa amerykańskiego, dlatego nie odzwierciedlają zupełnie świata europejskiego… To właśnie są powody, dla których nie warto czytać tej książki. Chyba że się komuś nudzi. Albo jest mną. Jak się przeczytało dużo dobrych książek, to słaba co jakiś czas nie zaszkodzi. Chyba.
Książka ta ma podnieść na duchu kobiety zbliżające się do trzydziestki, które wciąż nie mogą usidlić żadnego jegomościa. Stresują się, że zostaną starymi pannami, próbują też znaleźć wytłumaczenie dla swojego singielstwa – jak na przykład to, że mężczyźni boją się wykształconych kobiet, które zajmują wysokie stanowiska. Boją się tych, które mają plan na siebie, dążą do realizacji własnych celów i ambicji. Christine B. Whelan postanowiła odczarować ten mit – opierając się na sondażach, badaniach prowadzonych przez sześć lat oraz osobistych doświadczeniach tysięcy młodych kobiet i mężczyzn z całego kraju. Autorka w chwili pisania książki miała 27 lat i wciąż odnosiła fiasko w relacjach damsko-męskich, a ostatni (nie)wybranek stwierdził, że panna „przytłacza go intelektualnie”. W książce udowadnia jednak, że inteligentni mężczyźni lubią inteligentne kobiety – które nazywa zresztą Łabędzicami. Oczywiście per analogiam do samotności łabędzi przez 1/3 ich życia.
Historie kobiet przeplatane są tu danymi naukowymi pochodzącymi z badań przeprowadzanych przez autorkę, ale całość czyta się szybko, choć po pewnym czasie przychodzi lekkie zmęczenie – właściwie wszystko kręci się wciąż wokół tego samego, nie ma żadnych nowych informacji, tylko mieli się wciąż to samo. Pierdolenie kotka za pomocą młotka, ale nie powinniśmy się dziwić, bo tak właśnie przecież zazwyczaj wyglądają różne (pseudo)poradniki. To chyba tylko w zamyśle autora mają być przecież książki na poziomie, a koń jaki jest, każdy widzi.
Biorąc pod uwagę fakt, że od wydania tej książki minęło już 14 lat, to właściwie nie wiem, czy jest sens pisać o niej dalej. Wiele się bowiem w społeczeństwie od tego czasu zmieniło. Po pierwsze, dziś pojęcie staropanieństwa odchodzi do lamusa. Teraz jest to bycie niezależną kobietą, silną, świadomą siebie i własnych potrzeb singielką. Po drugie, przesunął się czas deklaracji i nie opuszczę cię aż do śmierci, młodzi pewni takiego zobowiązania nie deklarują się już zbyt często, mając 20-25 lat, a dopiero 30-35. Po trzecie, na studia dziś może iść każdy i nie jest to żaden wyznacznik inteligencji ani w ogóle niczego (jak jest to w książce przedstawiane). I tak dalej. Miałam dać link do książki na stronie wydawnictwa, jak to zawsze robię, ale nie dam. Jeszcze ktoś się zapędzi i przez przypadek kupi, a nie warto. To, że w tytule książki dwa razy padł przymiotnik ‘inteligentni’ nie znaczy jeszcze, że to książka właśnie dla inteligentnych ludzi.